Biogram Aleksandra Michalskiego

Michalski Aleksander (1855–1904) geolog i paleontolog, ur. w Kamieńcu Podolskim, był synem Oktawiana. W 1873 roku ukończył w Kamieńcu gimnazjum klasyczne. W l. 1873-1878 studiował na Wydziale Górniczym Instytutu Górniczego w Petersburgu. Uzyskał dyplom inżyniera górniczego. Po studiach zaczął pracę w Departamencie Górniczym w Petersburgu. Stąd został skierowany na roczną praktykę do Muzeum Instytutu Górniczego. W 1879 roku prowadził badania złóż gurdonu w bachiłowoaskulksim okręgu leśnym, a po roku z ramienia Departamentu Górniczego w Petersburgu studia terenowe w byłych guberniach radomskiej i kieleckiej w Królestwie Polskim, nad odkryciem złóż soli kamiennej i ropy naftowej. Pogłębiał swoją wiedzę w muzeach Wrocławia i Wiednia. Po powołaniu Konsulatu Geologicznego w Petersburgu w 1882 roku został jego pracownikiem, jako konserwator, a potem młodszy i starszy geolog. W l1882-1895 prowadził systematyczne badania w Królestwie Polskim. Ich wynikiem było wydanie w 1893 roku mapy Królestwa wchodzącej w skład mapy geologicznej Rosji Europejskiej. Ponadto Michalski badał złoża manganu w guberni jekaterynosławskiej, w 1886 roku teren budowy linii kolejowych Brześć–Chełmn i Siedlce–Małkinia, w 1889 roku drogi Szpoła–Humań, w 1893 roku źródła mineralne w Busku, w 1895 roku teren budowy linii kolejowej Ostrołęka–Tłuszcz, w 1896 roku okolice Jednicy w guberni besarabskiej, w latach 1896-1897 rud żelaza w Krzywym Rogu i dorzeczu rzeki Żółtej. W 1902 roku prowadził studia geologiczne wzdłuż linii kolejowej Siedlce–Płock. W 1904 roku oceniał zasoby węgla kamiennego w Zagłębiu Dąbrowskim. Rezultatem tych prac było stwierdzenie osadów górnej jutry i dolnej kredy w Tomaszowie Mazowieckim oraz miejsc występowania złóż soli kamiennej w północno-zachodniej części Królestwa Polskiego. Michalski publikował głównie w rosyjskich periodykach naukowych. Część prac zamieszczał począwszy od 1883 roku równolegle w wydawnictwach polskich, a głównie „Pamiętniku Fizjograficznym”, „Wszechświecie”.„Przeglądzie Technicznym”. Szczególna wartość mają jego rozprawy z „Pamiętnika”, a zwłaszcza: „Formacja jurajska w Polsce” (T.5: 1885 dz. 2s.8-29),„Nafta z Wójczy i zdrojowiska mineralne w Busku” (T.7: 1887dz. 2 s. 19-35). Zmarł 3 grudnia 1904 roku. Został pochowany w Krakowie na cmentarzu Rakowieckim. Jego żoną była Maria Klotylda Vairet. Zbigniew J. Wójcik, Aleksander Michalski, Polski Słownik Biograficzny, t. X, Wrocław 1975, s. 577-578. 193