W dniu Uroczystości Wszystkich Świętych odwiedziliśmy z rodziną warszawskie Stare Powązki, by posprzątać, pomodlić się oraz zapalić symbolicznie kilka zniczy na grobach wielce zasłużonych dla Buska – Zdroju postaci. Na cmentarzu przy ulicy Powązkowskiej odwiedziliśmy miejsca ostatniego spoczynku dr. Jakóba Enocha, dr. Józefa Dymnickiego oraz dr. Juliana Majkowskiego. Dla córki, która nie urodziła się w Busku – Zdroju była to jedna z pierwszych lekcji regionalnego patriotyzmu.
Dr. Jakób Enoch Kazimierz
(1785-1847) zwrócił uwagę na własności lecznicze
Buska i jemu Busko zawdzięcza początek swego rozwoju. W 1833 roku uzyskał
u rządu Królestwa Polskiego zgodę na uruchomienie zakładu zdrojowego. W tym
roku stanął na czele spółki założycielskiej (E. Moldauer, Szymon Werner, F.
Rzewuski), która wybudowała za milion rubli zakład zdrojowy i uruchomiła go w
1836 roku. Zakład był własnością rządu Królestwa Polskiego, a spółka pod
przewodnictwem Jakóba Enocha wydzierżawiła go na 25 lat. W 1834 roku został
członkiem Rady Szczegółowej Szpitala w Busku (Szpital św. Mikołaja – przyp.
Ł.K.). Można bez żadnych wątpliwości stwierdzić, że inicjatywa i działalność
dr. Jakóba Enocha była dla Buska kamieniem węgielnym tworzącego się wówczas
Uzdrowiska.
Więcej informacji pod linkiem:
https://buskohistoria.blogspot.com/2013/05/zapomniane-biografie-cz4-enoch-jakob.html
Dr Józef Dymnicki (1826-1916). Jeden z pierwszych balneologów polskich, zasłużony dla rozwoju Buska-Zdroju. Autor monografii o Busku–Zdroju. Był uczniem prof. J. Dietla, który zwracał szczególną uwagę na walory uzdrowisk. W 1857 i w 1858 roku Dymnicki jeździł do Krakowa, porozumiewał się z Dietlem i pod jego wpływem osiadł w 1858 roku w Busku–Zdroju, gdzie spędził ponad 40 lat życia. Dietl był zdania, że każde uzdrowisko może osiągnąć wówczas tylko odpowiedni poziom leczniczy, kiedy lekarz osiądzie w nim na stałe. W Busku praktykował poprzednio dr Karol Grygowicz, który od 1849 do 1855 ogłaszał sprawozdania z wyników leczenia w tym zakładzie wód mineralnych. Dymnicki podjął tą inicjatywę i ogłaszał coroczne sprawozdania z czynności lekarskich w różnych czasopismach: Tygodnik Lekarski (1858-67), w Klinice (1868-70), Gazecie Lekarskiej (1871, 1876), w Medycynie (1872, 1873, 1879, 1887, 1889, 1891, 1897). Kilka sprawozdań było bardzo obszernych (1883, 1884, 1888). Ogółem ogłosił sprawozdań rocznych na 30 lat.
Więcej informacji pod
linkiem:
dr Julian Majkowski (1833-1917). Założyciel i pierwszy prezes Towarzystwa Lekarzy Radomskich, lekarz zdrojowy w Busku. od 1879 roku wyjeżdżał co rocznie w okresie sezonu do Buska, gdzie był lekarzem (od 1900 starszym ordynatorem) szpitala sezonowego św. Mikołaja dla ubogich i tak trwało to do 1908 roku. Podczas 29-letniej pracy w Busku położył duże zasługi dla rozwoju tego uzdrowiska. Rozpoczął praktykę zdrojową w okresie, kiedy dr AL. Dobrzański objął w piętnastoletnią dzierżawę zaniedbane Busko i zaprosił spośród wielu starających się właśnie dra Majkowskiego na stanowisko lekarza zdrojowego. Dr Majkowski miał już za sobą 20 letnią praktykę, odznaczał się pracowitością, prawością, niezwykle serdecznym stosunkiem do chorych i kolegów – lekarzy. Za jego to czasów Busku stało się znanym uzdrowiskiem. Systematycznie ogłaszał coroczne sprawozdania lekarskie z Buska w 1879-1894. Napisał monografię: „Busko, wody siarczano-słone-wapienne, jod i sól glauberską zawierające” w 1890 roku. Ukazało się II rozszerzone wydanie w 1904 roku. Była to pierwsza poważna monografia o tym uzdrowisku (według mnie pierwszą poważną monografie napisał dr Józef Dymnicki – przyp. Ł.K.). W 1904 roku z powodu 25-letniej pracy jako lekarza zdrojowego odbyły się w Busku obchód na jego cześć z udziałem wielu lekarzy okolicznych. W 1908 roku w związku z zaawansowanym wiekiem, kiedy żegnał się z uzdrowiskiem po 50-leci latach pracy uzdrowiskowej, zainicjował i założył tego roku „Towarzystwo Przyjaciół Buska”, które wybrało go prezesem. Pragnął bowiem zapewnić w jakieś mierze dalszy rozwój zdrojowiska.
Więcej informacji pod linkiem: https://buskohistoria.blogspot.com/2013/06/zapomniane-biografie-cz-8-dr-julian.html
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz