 |
| Grób rodziny Majkowskich zdj. autora |
Majkowski Julian (1833-1917). Założyciel i pierwszy prezes Towarzystwa
Lekarzy Radomskich, lekarz zdrojowy w Busku. Urodzony w Woli Miedniewskiej
(koło Wiskitek), powiatu łowickiego, 23 XII; syn Macieja (1800-1860),
szlachcica herbu Stary Koń i Franciszki z domu Popowskiej. Gimnazjum ukończył w
Piotrkowie 24 VI 1851 roku. Był bardzo zdolnym uczniem, gdyż na świadectwie
maturalnym na 18 przedmiotów 14 miał oceny celujące. Medycynę studiował w
Dorpacie, którą ukończył 22 III 1858 roku ze stopniem dra medycyny cum ex ima
laude. W czasie studiów należał od 1853 roku do konwentu „Polonia” studentów
uniwersytetu. Pozwolenie na praktykę lekarską w Królestwie Polskim uzyskał 29 V
1858 roku i zaczął praktykować w Pabianicach, stąd w 1860 roku przeniósł się do
Grójca, gdzie został lekarzem (jedynym w Szpitalu św. Piotra).
W czasie
powstania 1863 roku, po bitwach oddziałów Kononowicza i Dąbrowskiego, leczył
licznych rannych z niezwykłym poświęceniem, jak o tym wspominał dr W.
Stankiewicz, szef powstańczej służby zdrowia. Został aresztowany, ale po
rozprawie zwolniony , jako „lekarz spełniający swe obowiązki”. W latach 1860,
1861, 1873 i 1874 ogłosił sprawozdania z ciekawszych jednostek chorobowych
leczonych w szpitalu w Tygodniku Lekarskim i Pamiętniku Towarzystwa Lekarskiego
Warszawskiego (1876). Gdy po 15-letniej pracy opuszczał w 1875 Grójec
„wdzięczni mieszkańcy ziemi Czerskiej” wręczyli mu uroczyście cenny podarunek.
Przeniósł się do Warszawy (1875) i od 1879 roku wyjeżdżał co rocznie w okresie
sezonu do Buska, gdzie był lekarzem (od 1900 starszym ordynatorem) szpitala
sezonowego św. Mikołaja dla ubogich i tak trwało to do 1908 roku. Podczas
29-letniej pracy w Busku położył duże zasługi dla rozwoju tego uzdrowiska.
Rozpoczął praktykę zdrojową w okresie, kiedy dr AL. Dobrzański objął w
piętnastoletnią dzierżawę zaniedbane Busko i zaprosił spośród wielu starających
się właśnie dra Majkowskiego na stanowisko lekarza zdrojowego. Dr
Majkowski miał już za sobą 20 letnią praktykę, odznaczał się
pracowitością, prawością, niezwykle serdecznym stosunkiem do chorych i kolegów
– lekarzy. Za jego to czasów Busku stało się znanym uzdrowiskiem.
Systematycznie ogłaszał coroczne sprawozdania lekarskie z Buska w 1879-1894.
Napisał monografię: „Busko, wody siaeczano-słone-wapienne, jod i sól glauberską
zawierające” w 1890 roku. Ukazało się II rozszerzone wydanie w 1904 roku. Była
to pierwsza poważna monografia o tym uzdrowisku (według mnie pierwszą poważną
monografie napisał dr Józef Dymnicki – przyp. Ł.K.). W 1904 roku z powodu 25-letniej
pracy jako lekarza zdrojowego odbyły się w Busku obchód na jego cześć z
udziałem wielu lekarzy okolicznych. W 1908 roku w związku z zaawansowanym
wiekiem, kiedy żegnał się z uzdrowiskiem po 50-leci latach pracy uzdrowiskowej,
zainicjował i założył tego roku „Towarzystwo Przyjaciół Buska”, które wybrało
go prezesem. Pragnął bowiem zapewnić w jakieś mierze dalszy rozwój zdrojowiska.
Przez wszystkie te lata w okresach posezonowych mieszkał w Warszawie,
praktykując jako dermatolog i wenerolog, z wyjątkiem pięciu lat (1901-1905) w
których praktykował w Radomiu. Tu 13 XII 1902 założył Towarzystwo Lekarskie
Radomskie, którego był prezesem do chwili opuszczenia tego miasta, a potem jego
członkiem honorowym. Na pierwszym uroczystym posiedzeniu poruszył kilka ważnych
spraw, miedzy innymi podjęcie walki z opłakanym stanem sanitarnym miast i
miasteczek w Radomskiem oraz dostosowaniem sposobów leczniczych do możliwości
finansowej biednych rzemieślników i chłopów, ale w oparciu o podstawy ściśle
naukowe z uwzględnieniem jednak obyczajów, wierzeń i charakteru ludności.
Lekarze powinni je poznać – dowodził – i z wyrozumiałością, dobrą wolą i
serdecznością traktować pacjentów. W Warszawie był członkiem redakcji i
współwłaścicielem „Medycyny”, a potem „Medycyny i Kroniki Lekarskiej”, od 1886
roku ogłaszał tu prace, których ogólna liczba przekroczyła 50 pozycji.
Obejmowały one medycynę wewnętrzną, choroby zakaźne, chirurgię,
zdrojolecznictwo, dermatologię i syfilidologię. Współpracował z Wydziałem
Balneoklimatycznym Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego, od 1876 roku
należał do Towarzystwa lekarskiego
 |
| Grób rodziny Majkowskich zdj. autora |
Wileńskiego. Był członkiem honorowym
Towarzystwa Lekarskiego Łódzkiego. „Medycyna” wydała na jego cześć numer
jubileuszowy w 1908 roku i ogłosiła konkurs jego imienia na pracę naukową. Dr
W. Bujakowski tak charakteryzował jego osobę: „Był światłym i dobrym lekarzem,
odznaczył się też wielce sympatycznymi cechami charakteru: zawsze pogodnego
usposobienia, miły w obejściu ze wszystkimi, zawsze chętny w udzielaniu
pomocy”. A jeden z najwybitniejszych lekarzy warszawskich A. Sokołowski
zanotował: „Majkowski był lekarzem bystrym i spostrzegawczym, gruntownie
wykształconym, stale śledzącym postęp naszej wiedzy, stąd też prace jego były
czytane chętnie i z pożytkiem przez ogół lekarski”. Zmarł 16 X 1917 roku u
córki w folwarku Kamieniu k. Garwolina (parafia Korytnica), pochowany na
Powązkach Kw. E, rz. 1. Pochodził z licznej rodziny, był jednym z siedmiorga
dzieci. Dwóch jego braci Władysław i Maksymilian zginęli w powstaniu 1863 roku,
Felicjan Antoni był księdzem, Konstanty – zarządzającym majątku, Henryk
naczelnikiem stacji kolejowej. Dr Majkowski był dwukrotnie żonaty: z Teodorą z
d. Daszewską oraz z
 |
| Grób rodziny Majkowskich zdj. autora |
Władysławą z d. Przeździecką. Z pierwszą żoną miał
sześcioro dzieci, z którego doczekały się wieku dojrzałego trzy córki Zofia,
Jadwiga i Maria. Z drugą miał czwórkę dzieci Stefanię, Helenę, Ewelinę oraz
Konstantego.
Źródło: Słownik Lekarzy Polskich XIX wieku, t. I, s. 343-344.
 |
| Grób rodziny Majkowskich zdj. autora |