Radziszewski Józef. Lek. zdrojowy i miejski oraz
sanitarny w Busku. Był synem Franciszka. Miał brata Bronisława, który był
chemikiem i dokonywał rozbiorów chemicznych wielu źródeł mineralnych w uzdrowiskach podkarpackich. Dyplom lekarza uzyskał w 1858 roku. Osiadł w
Warszawie i 7 X 1862 roku został mianowany lekarzem ordynującym w Szp. św.
Rocha w Warszawie. Prowadził także praktykę lekarską w Hotelu Smoleńskim na ul.
Bednarskiej. Wiosną 1888 roku przeniósł się do Radomia, gdzie ordynował jako
lekarz ogólny. Od 1891 roku był lekarzem zdrojowym w porze kąpielowej w Busku. Na
stałe osiadł w Busku w okresie pomiędzy 1892-1894 rokiem. Tam od 1901 roku byłe lek. sanitarnym
i w 1905 roku, a zapewne wcześniej sanitarnym i miejskim. Dr Radziszewski był
twórcą niektórych ważnych inicjatyw i miał zapał do prac społecznych. Należał
do grupy lekarzy w Warszawie, którzy dążyli do założenia Tow. Naukowej Pomocy
na wzór Wielkopolan; do czasu zdelegalizowania działali w ukryciu. W tej grupie
Radziszewski był najmłodszym i niestety jedynym członkiem. W 1862 roku był
członkiem Komitety Szkół Rzemieślniczych m. Warszawy. Był czynny jako z-ca przewodniczącego komitety, który
przygotowywał do zjazdu Lek. i Przyr. Pol. we Lwowie w 1875 roku. W Busku
zapobiegając pojawieniu się cholery, zorganizował bezpłatną herbaciarnię dla
biednych, w której jego żona w raz z żoną dra Majkowskiego zapewniały właściwe
jej działanie. Zmarł 17 VII w Warszawie, w wieku lat 74. Poślubił Wandę z d.
Jaworowską, która zmarła 8 X 1898 roku w Warszawie w wieku lat 60. Miał
czterech braci, z których Stanisław zginął w czasie powstania styczniowego 1863
roku. Radziszewski nie pozostawił po sobie syna, miał tylko kilka córek, jedna
z nich poślubiła Piątkowskiego; najmłodsza Janina pozostała niezamężna.
Źródło: P.
Szarejko, Radziszewski Józef, Słownik
Lekarzy Polskich XIX wieku, pod red. P. Szarejko, t. V, Warszawa 1995, s. 372.