Kronika wydarzeń przy Buskim zdrojowisku na podstawie „Gazety Kieleckiej” w latach 1870-1918.

 Kronika wydarzeń przy Buskim zdrojowisku na podstawie „Gazety Kieleckiej” w latach 1870-1918.

 Sezon 1880 roku:

W Busku panuje zaraźliwe powietrze na… pojedynki. Hydra krwiożercza już niejednokrotnie opanowywała tamtejszych pacjentów ale – lecz i zdrowych. Widocznie to już z powietrza! Przyczyną wszystkich tych waśni są słowne przemówienia czyli uchybienia honorowe.
W ubiegłym miesiącu wyzywano na pojedynek zarządzającego zakładem za ubliżenie. Sekundanci ułożyli warunki, że ranny po przyjściu do zdrowia ma prawo zabić przeciwnika. Zapasy iście amerykańskie! Szczęściem że podobno zaniechano ich przeprowadzenia w czynie. W zeszłym znów tygodniu wynikła nowa kłótnia pomiędzy młodymi ludźmi, która przyprowadziła do krwawego starcia. Pojedynek miał się odbyć w Galicji, gdzie jeden z napastników raniony. Odwieziony został do szpitala. Sekundantów podobno władze austriackie zatrzymały.

Wspomnienia anonimowej kuracjuszki

Wspomnienia anonimowej kuracjuszki. Busko. Diariusz Kuracjuszki, „Gazeta Radomska” nr 83 30 września 1889 roku, s. 3 

Dnia 18 lipca.

Dziś całe Towarzystwo spłoszyła burza z piorunami. Uciekaliśmy szybko. Biedni reumatycy pasowali się
z chorobą, aby się dostać pod dach. Okolica jestem zachwycona. Podobno w dzień pogodny widać z Buska ,Ojców. Niestety co dzień prawie mamy deszcz, a Ojców o mil dziesięć. Trzeba uchwycić chwilę, aby ani mgły ani deszczu nie ma. Przyznać muszę, że czas schodzi prędko. Prawda, że wyrobiła, sobie usposobienie godne zazdrości, uważam, że tam świat, gdzie ja, ale czas rozmierzyłam sobie znakomicie, ani chwilę się nie nudzę, chyba zetknąwszy się z nudnym towarzystwem.

XX-lecie międzywojenne cz.1: dr Szymon Starkiewicz

Starkiewicz Szymon Tadeusz, pseudonim Szymon Górka (1877-1962), lekarz pediatra, pionier kompleksowej rehabilitacji dzieci w Polsce, działacz społeczny. Urodzony 22 VIII w Warszawie w rodzinie nauczycieli szkół powszechnych, był synem Antoniego, z pochodzenia Litwina, i Leonii z Jundziłłów, wyznającej zakazany pod władzą Rosji obrządek unicki. Matka, chcąc uchronić syna przed wcieleniem do Cerkwi prawosławnej, wpisał go do księgi metrykalnej parafii rzymskokatolickiej w Będzinie dopiero rok po urodzeniu – stąd podawana czasem błędna data urodzenia Starkiewicza. Do szkoły elementarnej uczęszczał w Będzinie, gimnazjum filologiczne ukończył ze srebrnym medalem w roku 1988 w Kielcach. W szkole był karany za czytanie zakazanych książek polskich. Studia medyczne rozpoczął na uniw. w Moskwie, jednak po roku przeniósł się na Wydział Lekarski Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Tu był współzałożycielem i członkiem organizacji studenckiej „Spójna”, będącej pod wpływem PPS. Na piątym roku studiów otrzymał złoty medal za pracę konkursową Wpływ leków na stan odruchów u  żab. W roku 1904 uzyskał dyplom lekarza cum eximia laude, po czym podjął pracę jako lekarz wolno praktykujący w Siewierzu, a następnie w Myszkowie.

Zapomniane biografie cz. 9: dr Jan Oczapowski

Oczapowski Jan Chrzciciel (1800-1871). Autor dzieła o chorobie kołtunowej. Ur. w majątku Pociejki, w pow. słuckim, gub. mińskiej. Syn Mikołaja, proboszcza parafii greckokatolickiej w Pociejkach. Szkołę powiatową ukończył w Nieświeży i 1819 roku został przyjęty na Wydział Lekarski Uniwersytetu Wileńskiego. Uczył się na koszt rządowy. Dyplom lekarza 1 klasy otrzymał w 1823 roku i 30 czerwca 1824 roku po obronie rozprawy De auscultatione mediata s. de stethoscopii usu in medicina, chirurgia et arte obstetricia, uzyskał stopień dr medycyny.

Zapomniane biografie cz. 8: dr Julian Majkowski

Grób rodziny Majkowskich zdj. autora

Majkowski Julian (1833-1917). Założyciel i pierwszy prezes Towarzystwa Lekarzy Radomskich, lekarz zdrojowy w Busku. Urodzony w Woli Miedniewskiej (koło Wiskitek), powiatu łowickiego, 23 XII; syn Macieja (1800-1860), szlachcica herbu Stary Koń i Franciszki z domu Popowskiej. Gimnazjum ukończył w Piotrkowie 24 VI 1851 roku. Był bardzo zdolnym uczniem, gdyż na świadectwie maturalnym na 18 przedmiotów 14 miał oceny celujące. Medycynę studiował w Dorpacie, którą ukończył 22 III 1858 roku ze stopniem dra medycyny cum ex ima laude. W czasie studiów należał od 1853 roku do konwentu „Polonia” studentów uniwersytetu. Pozwolenie na praktykę lekarską w Królestwie Polskim uzyskał 29 V 1858 roku i zaczął praktykować w Pabianicach, stąd w 1860 roku przeniósł się do Grójca, gdzie został lekarzem (jedynym w Szpitalu św. Piotra).

Zapomniane biografie cz. 8: dr Sulimierski Antoni (1859-1921)

Sulimierski Antoni (1859-1921). Lek. szp. św. Mikołaja w Busku. Ur. we wsi Smogorzów pod Stopnicą;
s. Ferdynanda, właściciela ziemskiego, i Emilii Dembowskiej, pochodzącej z rodzinny ziemiańskiej. Gimn. ukończył w Siedlcach w 1879 roku. Studia lekarskie odbył w UW i uzyskał 7 III 1889 roku dyplom lekarza. Studia uzupełniające miał w Pradze czeskiej i inne w Wiedniu. Po powrocie do kraju osiadał na stałe w Busku, gdzie prowadził praktykę lekarską i od 1891 roku pracował bezpłatnie jako mł. lekarz w

Zapomniane biografie cz. 7: dr Radziszewski Józef

Radziszewski Józef. Lek. zdrojowy i miejski oraz sanitarny w Busku. Był synem Franciszka. Miał brata Bronisława, który był chemikiem i dokonywał rozbiorów chemicznych wielu źródeł mineralnych w uzdrowiskach podkarpackich. Dyplom lekarza uzyskał w 1858 roku. Osiadł w Warszawie i 7 X 1862 roku został mianowany lekarzem ordynującym w Szp. św. Rocha w Warszawie. Prowadził także praktykę lekarską w Hotelu Smoleńskim na ul. Bednarskiej. Wiosną 1888 roku przeniósł się do Radomia, gdzie ordynował jako lekarz ogólny. Od 1891 roku był lekarzem zdrojowym w porze kąpielowej w Busku. Na

Zapomniane biografie cz. 6: dr Grabowski Józef

Grabowski Józef. Wenerolog . Ur. 1861 roku; s. Zygmunta. Dyplom lek. uzyskał 13 I 1887 roku w UW. Osiadł w Warsz.  Uczęszczał jako as. nadetatowy w okresie 6 VI 1887-6 VI 1891 do Kl. Diagnostyczno-Terapeutycznej UW kierowanej przez prof. L. I. Tumasa, a potem przeszedł do Kl. Terapeutycznej prof. W. D. Lambla w Szp. św. Ducha. W tej ostatniej przedłużono mu asystenturę nadetatową do 8 VI 1894 roku. Po opuszczeniu kliniki chorób wen. Został ponownie zatrudniony 30 X 1895 roku w charakterze as. nadetatowego w Kl. Chorób Skórnych i Wenerycznych w Szp. św. Łazarza, kierowanej przez prof. E. G.

Zapomniane biografie cz. 5: dr Grygowicz Karol Konstanty (1784-1855)

Grygowicz Karol Konstanty (1784-1855). Ur. w Krakowie, 10 XII: pochodzenia mieszczańskiego. Jako mgr chirurgii i akuszerii był (razem z dr. J. Stummerem) as. krakowskiej Kl. Chir. prof. Jana N. Rusta. 24 VIII 1806 roku  napisał po łacinie podanie do Wydz. Lek. o pozwolenie na składanie egzaminów na stopień dra med. 6 IX t. r. zdał drugie rygorozum i w grudniu 1806 roku uzyskał dyplom dra med. Wobec dotkliwego braku lekarzy w wojsku Księstwa Warszawskiego powołano go 13 I 1807 roku do 4 pułku piechoty w stopniu urzędnika zdrowia 1 kl. (nominacje otrzymał 13 II 1808). Z pułkiem tym odbył kampanię przeciwko Prusom.

Zapomniane biografie cz.4: dr Enoch Jakób Kazimierz (1785-1847)

Enoch Jakób Kazimierz (1785-1847), jun. Ur. we wsi Sokołowie w Kaliskiem, 12 IV; s. Hermana, lek., i Karoliny z Enochów. W 13 roku życia, po ukończeniu nauk podstawowych, został przyjęty na Uniw. Berliński i tu odbył studia medyczne nie bezpłatnie, na koszt króla, ale dodatkowo otrzymywał 150 talarów rocznie z prywatnej królewskiej szkatuły. Świadczyło to o jego niezwykle wybitnych zdolnościach i pracowitości. Po uzyskaniu dyplomu lek. prof. Hufeland, na polecenie króla pruskiego, wytypował kilku najzdolniejszych lekarzy, aby wysłać ich do nowozałożonego  Uniw. w Dorpacie na stanowiska naukowe.

Zapomniane biografie cz.3: dr Aleksander Dobrzański

Dobrzański Aleksander (1832-1918). Jeden z pionierów unowocześnienia zakładu zdrojowego w Busku. Ur. w Częstocicach, woj. sandomierskiej, 10 VII; s. Rocha. Gimnazjum ukończył w Radomiu w 1850 roku. Dyplom lekarza uzyskał w Moskwie w 1857 roku.

Specjalizację w okulistyce odbył w latach 1858-61 w Paryżu, Wiedniu u prof. Artla i Jaegera oraz w Berlinie u prof. Graefego. Pod koniec 1861 roku przybył do Warszawy i pracował w okresie 1862-73 jako lekarz oddziału okulistycznego w Szpitalu Dzieciątka Jezus w którym mianowano go 7 X 1862

Zapomniane biografie cz.2: Ferdynand Werner (1779-1870)

Werner Ferdynand, nie lekarz, ur. 14 listopada 1779 roku, nauk farmaceutycznych słuchał w Uniwersytecie Aleksandrowskim w Warszawie. Uzyskawszy w 1824 roku stopień magistra farmacji, objął kierunek apteki, która do dziś dnia pod sterem jego istnieje. W roku 1832 mianowany został asesorem farmacji w Radzie Lekarskiej, a później członkiem komitetu egzaminacyjnego. Od 1835 roku był członkiem rady opiekuńczej szpitala św. Łazarza, a od 1838 roku członkiem takiejże rady szpitala dzieciątka Jezus. Tegoż roku wszedł do nowo organizowanej Rady Lekarskiej jako radca farmaceutyczny. Po zawiązaniu się szkoły farmaceutycznej w Warszawie w 1840 roku, objął w niej katedrę farmacji, farmakognozji i zoologii. Obowiązki te pełnił bezpłatnie do 1854 roku. W 1842 roku został członkiem Rady Głównej Opiekuńczej Zakładów Dobroczynnych, w

Zapomniane biografie cz.1: dr Józef Dymnicki (1826-1916)

W Busku-Zdroju jest ulica Topolowa, Rehabilitacyjna, Lipowa, Wiosenna i wiele innych. Jednak nazwy te nie honorują ludzi których praca i życie było związane z rozwojem i pracą dla buskiego uzdrowiska. Oprócz ulicy „Gen.” Feliksa Rzewuskiego (który, w wyniku moich dotychczasowych badań miał znacznie mniejsze zasługi dla rozwoju uzdrowiska niż mu się powszechnie przypisuje), ul. dr. Szymona Starkiewicza oraz ul. Stanisława Rokosza, dwóch wielkich osobistości XX wieku związanych z Buskiem, w naszym mieście próżno szukać innych ulic honorujących pracę ludzi związanych z uzdrowiskiem. Myślę, że jest to przede wszystkim związane z niewiedzą dotyczącą przeszłości naszego miasta. Problem ten należy odpowiednio wyeksponować.  Zatem na blogu będę zamieszczał biogramy ludzi którzy na taką pamięć niewątpliwe zasługują.

O „Muzeum Ziemi Buskiej”

W tym wpisie chciałbym poruszyć sprawę Izby Regionalnej działającej przy Buskim Samorządowym Centrum Kultury w Busku-Zdroju, zwanej też „Muzeum Ziemi Buskiej”. Izba działa już kilka lat. W Izbie mieszczącej się na poddaszu  „Wilii Zielonej” (pierwotnie był to dom wybudowany przez wielce zasłużonego dla uzdrowiska dr. Juliana Majkowskiego) znajduje się wystawa stała prezentująca wybrane fragmenty historii regionu oraz miasta, od epoki brązu aż po czasy współczesne.

W Izbie znajduje się wiele ciekawych pamiątek, niestety w dużej części pamiątki te przechowywane są w sposób nieodpowiedni.

Start bloga: autor Łukasz Kasza

Szanowni Państwo! Startujemy z blogiem dotyczącym historii regionalnej Buska, Ponidzia i okolic. Będę się starał w miarę często publikować teksty dotyczące szeroko rozumianej historii naszego regionu. Myślę, że brakuje bloga, który zajmował by się właśnie taką tematyką. Chciałbym, aby wszyscy Ci, którzy interesują się ty tematem, również brali udział w jego życiu. Zatem zapraszam do współpracy.  Wszelkie pytania proszę kierować na poniższy adres.

Lukasz.Kasza20@gmail.com

Poniżej kilka słów o mnie.